Σύμφωνα με το ισχύον άρθρο 2β του ν. 2472, ευαίσθητα δεδομένα, είναι «τα δεδομένα που αφορούν στη φυλετική ή εθνική προέλευση, στα πολιτικά φρονήματα, στις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις, στη συμμετοχή σε συνδικαλιστική οργάνωση, στην υγεία, στην κοινωνική πρόνοια και στην ερωτική ζωή, στα σχετικά με ποινικές διώξεις ή καταδίκες, καθώς και στη συμμετοχή σε συναφείς με τα ανωτέρω ενώσεις προσώπων«.
Στην προηγούμενη παράγραφο του ίδιου άρθρου ως “Δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα”, ορίζεται κάθε πληροφορία που αναφέρεται στο υποκείμενο των δεδομένων. Δεν λογίζονται ως δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα τα στατιστικής φύσεως συγκεντρωτικά στοιχεία, από τα οποία δεν μπορούν πλέον να προσδιορισθούν τα υποκείμενα των δεδομένων.
Υποκείμενο των δεδομένων είναι το φυσικό πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα, και του οποίου η ταυτότητα είναι γνωστή ή μπορεί να εξακριβωθεί, δηλαδή μπορεί να προσδιορισθεί αμέσως ή εμμέσως, ιδίως βάσει αριθμού ταυτότητας ή βάσει ενός η περισσότερων συγκεκριμένων στοιχείων που χαρακτηρίζουν την υπόστασή του από άποψη φυσική, βιολογική, ψυχική, οικονομική, πολιτιστική, πολιτική ή κοινωνική.
Ως πολίτες, μικροί ή μεγάλοι, ο Νόμος 2472/1997 σας δίνει δικαιώματα έναντι όλων όσων τηρούν και επεξεργάζονται τα προσωπικά σας δεδομένα. Τα δικαιώματα αυτά είναι: ενημέρωσης (αρ. 11, Ν. 2472/1997) πρόσβασης (αρ. 12, Ν. 2472/1997) και αντίρρησης (αρ. 13, Ν. 2472/1997). Για τους μαθητές ενδιαφέρον έχει η ιστοσελίδα στην ΑΠΠΔ
Διαβάστε παρακάτω την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Μπρους Σνάιερ, διεθνώς αναγνωρισμένου συγγραφέα και αναλυτή περί θεμάτων ασφαλείας, ομιλητή στο Θερινό Σχολείο που διοργάνωσε ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Ασφάλεια των Δικτύων και των Πληροφοριών από τις 13-17/09/2010 στην Κρήτη.
«Είμαστε τα προϊόντα του Facebook»
Την ώρα που η τεχνολογία επιτρέπει μαζική εισβολή σε κάθε πτυχή της ιδιωτικής μας ζωής, καθώς μεταβαίνουμε σε πολύπλοκα τεχνικά συστήματα επικοινωνίας, η συζήτηση για το πώς θα συνδυάζονται στο μέλλον οι έννοιες «ασφάλεια» και «ιδιωτικότητα» γίνεται όλο και πιο επίκαιρη.
Ετσι, ο απλός χρήστης, που δεν γνωρίζει τεχνικές λεπτομέρειες για το πώς δουλεύει καθετί, βρίσκεται στο τέλος της αλυσίδας των αποφάσεων που καθορίζουν αυτό το σκηνικό. «Η τεχνολογία καθορίζει τι είναι εφικτό, οι νόμοι ορίζουν τι είναι νόμιμο και οι επιχειρήσεις παράγουν ό,τι είναι εφικτό ανάλογα με το αν φέρνει κέρδος. Αυτό που λείπει από την εξίσωση είναι η νομοθεσία, που δεν μπορεί να ακολουθήσει την ταχύτητα των εξελίξεων».